MUZEUM KSIĄŻĄT LUBOMIRSKICH WE WROCŁAWIU - KONKURS
LOKALIZACJA: WROCŁAW
AUTORZY: A.DONIEC, A.OWSIANY
INWESTOR: ZAKŁAD NARODOWY IM. OSSOLIŃSKICH
POWIERZCHNIA: 9283 M2
PROJEKT: 2018
IDEA
Nowa siedziba Muzeum Książąt Lubomirskich domknie zabudowę centrum od strony północnej, tworząc nową uliczkę i wartość dodaną na osi widokowej wzdłuż ul.Szewskiej i placu Uniwersyteckiego. Właśnie te wyraźne osie widokowe i kierunki przemieszczania się pieszych w tym rejonie, stały się podstawą idei prezentowanego obiektu. Zakłada ona równoczesne domknięcie kwartału zabudowy, nie tylko tworząc kameralne przejścia wzdłuż istniejącego układu komunikacyjnego, ale również zachowanie obecnych wartościowych widoków perspektywicznych. Uwzględniono zatem widok od placu Uniwersyteckiego w kierunku Ossolineum - bryła muzeum została "rozcięta" i na osi widokowej utworzono przeszklony, obejmujący wszystkie kondygnacje hol funkcjonujący jako swego rodzaju pasaż. Widok na budynek Ossolineum podkreśla dodatkowo związek obu obiektów. Zabieg ten pozwolił równocześnie przełamać monumentalną formę muzeum i doskonale wpisał się w układ funkcjonalny wnętrza. Mamy zatem po stronie południowej mniejszą bryłę otoczoną kameralnymi uliczkami (w tym wewnętrznym pasażem) stanowiącą wizytówkę muzeum. To tu zlokalizowano strefę wejściową z kasami i kawiarnią, na piętrach zaś kluczowe wystawy: Skarbiec i Panoramę Lwowa. Natomiast po stronie północnej umiejscowiona jest zdecydowanie większa bryła mieszcząca przestrzenie związane z magazynowaniem i pracą nad zbiorami. Obie połączone szklanym pasażem, wzdłuż którego zlokalizowano wewnętrzną komunikację.
Podział na dwie strefy zaciera się na kondygnacjach podziemnych, gdzie kluczowe było możliwie duże otwarcie przestrzeni. Na poziomie -1 zaprojektowano przestrzeń wystawową, zaś dwie niższe kondygnacje pełnią funkcję parkingu. W założeniu bryła muzeum miała być monolitycznym kamiennym blokiem, którego minimalistyczna forma nie będzie konkurować z sąsiednią zabytkową architekturą. Całość została podzielona przeszkloną "szczeliną" - holem. Tworząc wewnętrzną uliczkę, skadrowano widoki na budynek Ossolineum po stronie wschodniej i Uniwersytet po stronie zachodniej. Podkreślono tym fakt lokalizacji budynku w ścisłym centrum miasta, a jego klimat daje się odczuć w przestrzeniach związanych z komunikacją i odpoczynkiem. Kamienne wykończenie zaproponowano zarówno na ścianach, jak i połaciach dachu. Głębokie wnęki okienne części biurowej oraz wąskie szczeliny doświetlające część wystawową podkreślają surowy charakter kamiennych elewacji. Zróżnicowanie perforacji ma ścisły związek z funkcją i potrzebą doświetlenia poszczególnych pomieszczeń bryły północnej. Nieregularne, subtelne otworowanie elewacji bryły południowej to zabieg przede wszystkim estetyczny, delikatnie rozbijający monolityczną bryłę i tworzący mniej formalny klimat pasujący do obiektu prezentującego sztukę. Kamienne wykończenie ma również wewnętrzna, znajdująca się w holu ściana bloku północnego, w której niejako "wyrzeźbiono" schody obsługujące poziomy wystaw. Podkreślono tym ideę wewnętrznej uliczki. Na dachu bryły południowej zaprojektowano taras z widokiem na ogród Ossolineum.
